Skip to main content

Interpellatiedebat hypothecaire lening zorgbestuurder - Inbreng

Hieronder de inbreng van Fleur Agema tijdens het interpellatiedebat d.d. 14 oktober 2009 over een hypothecaire lening voor een zorgbestuurder.

Voorzitter,

Graag wil ik een compliment maken aan mevrouw Leijten: door haar is deze misstand aan het licht gekomen.

Weer, weer, wéér zijn we in dit huis bijeen vanwege het wangedrag van de top van de zorginstellingen. Geld bestemd voor de zorg, wordt wederom voor andere doeleinden ingezet. Ditmaal niet voor megalomane vastgoedprojecten of totaal overbodige fusies; welnee, deze keer voor de bonuscultuur bij gehandicapteninstelling Aveleijn. Een bonuscultuur dus. De directeur kreeg uit de instellingspot een hypothecaire lening van vijfenhalve ton. Zet dat af tegen 5% rente en je hebt het over €27.500 per jaar. Hij wilde eerst zijn eigen huis aan de stichting verkopen en dat vervolgens gaan huren. Hij kreeg dat niet voor elkaar, op grond van verboden belangenverstrengeling tussen stichting en directeur, maar brandde toch door en kwam met een hypothecaire lening op de proppen. Mag ik de staatssecretaris vragen of dit niet net zo fout is?

Kennelijk kan deze directeur privé en zakelijk niet scheiden. Een algemeen directeur van een zorginstelling die alleen onder dit soort voorwaarden bij deze instelling wil blijven werken, diskwalificeert zichzelf voor deze functie. De verontwaardigde reactie van de directeur in kwestie laat zien hoe verrot de bestuurlijke elite denkt. Van enige zelfreflectie blijkt geen sprake. In plaats van het boetekleed aantrekken, laat hij zijn personeel doodleuk weten dat híj het slachtoffer is van een politiek spel en een hetze. Het personeel is terecht furieus op de man, die binnen zijn eigen organisatie het motto heeft geïntroduceerd van "ik ben voorbeeldig", waarbij het personeel het goede voorbeeld moet geven en hijzelf dus niet. Als directeur van een zorginstelling zou hij moeten weten dat de zorgbudgetten ver onder de kostprijs liggen en dat er dus helemaal geen geld is voor een topsalaris, een dikke auto en een rare bonuscultuur, en dat er daardoor -- en door niets anders -- onvoldoende geld is voor goede zorg voor de gehandicapten.

Ook de raad van toezicht diskwalificeert zichzelf: slechts één lid voelde nattigheid en stapte op, de rest voelde zich daartoe niet geroepen. Maar het feit dat men voornemens is om de hypothecaire lening te schrappen, toont wel aan dat men ergens wel aanvoelt dat het allemaal niet deugt.

De grootste diskwalificatie is echter voor de staatssecretaris, die niet verder komt dan het woord "onbegrijpelijk". Ik kom niet verder dan "onbegrijpelijk" bij de gedachte aan het beleid van deze regering, die nog meer macht wil leggen bij de raden van toezicht en groot voorstander is van zelfregulering door de sector. Keer op keer blijkt dat de voorstellen van de regering omtrent goed bestuur geen betrekking hebben op wat echt niet goed gaat, namelijk het verantwoordelijkheidsgevoel. Steeds weer als het misgaat, is er niemand verantwoordelijk en voelt niemand zich verantwoordelijk. En ook de staatssecretaris niet; die kan alleen maar stamelen dat ze het niet begrijpt. Ik zal het nog één keer uitleggen: maak die mensen persoonlijk aansprakelijk. In plaats daarvan krijgt deze raad gewoon de gelegenheid om het eigen hachje te redden. Dát is pas onbegrijpelijk.