WGO Staat van het onderwijs

Vz, de staat van het onderwijs, een jaarlijks terugkerend ritueel waarin wij vooral onze zorgen over de staat van het onderwijs bespreken.

In tegenstelling tot andere jaren zijn wij het er eindelijk over eens dat het onderwijs wel degelijk in een systeemcrisis verkeert. Dat gaan we nu drastisch aanpakken met het Nationaal Plan Onderwijs. Een miljardenproject om de kennis- en leerachterstanden weg te werken in het gehele onderwijs. Vorige week hebben wij daar al uitvoerig over gesproken en hebben wij onze zorgen geuit over de megalomanie en de richtingloosheid die gepaard lijken te gaan met dit megaproject.

Steeds meer begint bij ons de notie door te breken dat de oplossingsrichting die het Kabinet en de grote stakeholders in de onderwijspolder, de verkeerde is.
Onze oplossingsrichting is vele malen goedkoper en sorteert ongelooflijk meer effect.
De kern van de oplossing is: gewoon goed lesgeven. Echt lesgeven, stoppen met de overfocus op de belevingswereld van het kind, de overfocus op leuk, focus op kernvakken, zodat de basiskennis die ertoe doet een leven lang mee kan. Daar staat en valt alles mee als het gaat om kansen in het leven.

Dit brengt mij dan ook bij de vraag: hoe bestrijden wij kansenongelijkheid? Buiten het gegeven dat dit een sociologisch vraagstuk is en niet iets is dat per se binnen het onderwijs opgelost moet worden, kan en moet het onderwijs wel een vitale rol vervullen binnen het verminderen van de kansenongelijkheid. Als het onderwijs kan garanderen dat er géén kind meer het onderwijs verlaat zonder goed te kunnen lezen, schrijven en rekenen, zou dat de kansengelijkheid bevorderen als geen andere beleidsmaatregel. Het beheersen van de basis van taal en rekenen is de sleutel tot een leven met zingeving. Dan wordt onderwijs weer de grote gelijkmaker die het altijd was.

Vz, voordat ik mijn verhaal vervolg eerst een disclaimer. Ik ben geen racist, ik discrimineer niet op kleur, gender of afkomst. Dat schijnt nodig te zijn in deze overspannen tijd van wokeness. Veel universiteitsdocenten in binnen- en buitenland kunnen erover meepraten. Eén verkeerd begrepen woord en je wordt opgehangen aan de hoogste boom door de diversiteitsfanatici. Zelfs een mening die afwijkt van het heersende discours is genoeg om gecanceld te worden.
Tijdens de begroting vorig jaar hebben wij al aandacht gevraagd voor het grote gevaar dat in sneltreinvaart bezit heeft genomen van onze universiteiten; de kritische rassentheorie die bekend staat als ‘critical race theory’ en de ‘woke’ identiteitspolitiek afkomstig uit de VS.

Waarom is dit dan een gevaar zullen de minder goede verstaanders zich afvragen. De kritische rassentheorie is een ideologie die zwart zijn, of zwartheid, ziet als slachtofferschap en blank zijn, of blankheid, ziet als oppressie. Het zijn de nieuwe, welhaast religieuze erfzondes die onveranderbaar zijn en mensen letterlijk tegen elkaar opzetten.
Dit veelkoppige monster waar feiten en kennis ondergeschikt zijn gemaakt aan emoties en gevoelens -en in sommige gevallen zelfs vierdehands trauma’s, begint een steeds groter probleem te worden binnen onze universiteiten. Het is niet slechts een verschijnsel binnen de academia. Het is een verschijnsel dat letterlijk binnen alle facetten van het leven doordringt. We zien het al in het bedrijfsleven waar een gigant als Coca-Cola tijdens zogenaamde diversiteitstrainingen het personeel op het hart heeft gedrukt om minder blank te zijn.
Het gebeurt ook op vileine wijze. Onder de noemers van diversiteit en inclusie wordt personeel geselecteerd op kleur. Hoe donkerder van kleur hoe hoger je op de diversiteitsladder staat. Heb je daar nog een handicap bij of een genderidentiteit die afwijkt, behoor je tot de elite van de gekwetsten. Ook willen de racisten van de kritische rassentheorie de curricula dekoloniseren. Die zijn voor hen te blank en ze staan haaks op het dogma van de diversiteit. Alles wordt immers door de bril van ras en etniciteit bekeken.

Vz, in landen om ons heen, maar ook in de VS, hebben politici en academici zich hard en openlijk uitgesproken tegen de kritische rassentheorie en de ‘woke’ identiteitspolitiek.

In het Verenigd Koninkrijk sprak de minister voor Gelijkheid, Kemi Badenoch –zelf donker van kleur, zich op niet mis te verstane wijze uit tegen de kritische rassentheorie. Zij verzet zich tegen het aanleren van politieke ideeën alsof het onfeilbare feiten zijn. Ook betoogde zij dat scholen die elementen van de kritische rassentheorie als feiten onderwijst, zich schuldig maken aan partijdige politieke opvattingen zonder ook maar enig oog te hebben voor tegengestelde denkbeelden.

Ook in Frankrijk schat men het gevaar van deze perfide ideologie op waarde in. President Macron sprak over bepaalde sociale wetenschappen die geïmporteerd zijn uit de VS en afscheidingsbewegingen voedt, de nationale eenheid erodeert, islamisme aanmoedigt en een regelrechte aanval zijn op het culturele en intellectuele erfgoed van Frankrijk.
Dat is zeer duidelijke taal voorzitter.

Graag een reactie van de minister waarom er vanuit ons land amper kritiek is op deze kwaadaardige agenda.

Wat binnen deze context ook veelzeggend is, is het verhaal van een Noord-Koreaanse vluchtelinge die in 2007 de Noord-Koreaanse hel ontvluchtte. Zij heeft slavernij en mensensmokkel overwonnen en is uiteindelijk na haar studie in Zuid-Korea aan Columbia University gaan studeren. Zij vertrok naar de VS met de verwachting haar kritisch denkvermogen te ontwikkelen, maar kwam er al snel achter dat ze gedwongen werd om exact te denken zoals de anderen. Ze leerde niet HOE te denken, maar WAT te denken. Het eerste wat ze leerde aan Columbia was de “safe space” waar menigeen nog lacherig over heeft gedaan toen dit fenomeen ons land kwam, maar kijk waar we nu zijn beland.

Vz, ik ga afronden. De kritische rassentheorie en de ‘woke’ identiteitspolitiek hebben zich ingegraven als bloedzuigers in ons vrije denken en zuigen alle vitaliteit weg tot de academie is verworden tot een amorfe unisono gedachtengevangenis waarin elke dissident wordt gecanceld.

We zijn nog niet te laat. Ik roep de minister dan ook op om hier serieus naar te kijken. Ik heb er het volste vertrouwen in dat ook zij niet tot een andere conclusie kan komen dan dat deze racistische ideologie geen plaats zou moeten hebben in ons onderwijs.