Skip to main content

De gelukkige klassen van het Zuiderpark

Rotterdam Zuid is het stadsdeel dat mij het meest na aan het hart ligt. Het is de wijk waar ik ruim 30 jaar zelf met hart en ziel heb gewerkt in het onderwijs. Een wijk waar alle problemen van de grote stad in verhevigde mate samenkomen: multi-etniciteit, werkloosheid, slechte integratie en ga zo maar door. Het is de wijk die tot nationaal project is opgeschaald, omdat de problematiek te omvangrijk is voor het gemeentelijke bestuur. Door direct op Rijksniveau in te steken, kunnen zaken sneller en efficiƫnter worden geregeld. Een kolfje naar de hand van Marco Pastors, vriend en naaste collega van Pim Fortuyn, de "kapitein van Zuid", die de kwaliteitsslag moet waarmaken.

Juist in deze wijk gebeuren in het onderwijs de allermooiste dingen. Ik had pas het voorrecht om intensief op het roemruchte Zuiderpark rond te kijken. Een vmbo-school waar de discussie over de ideale vermenging van zwart-wit is achterhaald, want er valt niet veel te mengen. Zoals bijna alle scholen "op Zuid" is ook deze school zo goed als geheel "zwart". Prachtig nieuw gebouw. Maar de reputatie van hoge kwaliteit die deze school in de stad heeft, zit hem niet in de architectuur waardoor licht en ruimte heel mooi tot hun recht komen. Nee, de kwaliteit die deze school jaar in jaar uit neerzet, komt voort uit de ambitie die consequent door de schoolleider en het team wordt gedragen: het beste uit elke leerling halen. En die missie krijgt steeds meer gestalte. Inmiddels is het Zuiderpark de beste vmbo-school in Rotterdam.
Wat mij bij binnenkomst opvalt, is de rust die er heerst in de hal. Een conciƫrge bemant de balie; hij kent alle 700 leerlingen. In de klassen heerst diezelfde rust. Geen petjes of leerlingen met jassen aan, geen telefoons in de klas, onder lestijd niet naar de wc, in de pauzes niet de straat op. In deze supermoderne school heerst het adagium van de drie R'en: rust, reinheid en regelmaat. Daar voegen ze de S van structuur en de Z van zorgzaamheid aan toe. Geen leerlingen die rondhangen en zich vervelen. De leerlingen weten waar ze aan toe zijn. Steeds wordt er gedacht vanuit de leerling, niet vanuit het systeem of de organisatie. Juist in de hectische omgeving van de grote stad is de rust en de structuur die het Zuiderpark biedt aan de vaak overbelaste leerlingen een regelrechte zegen.

Op de Sterrenschool, een basisschool in Hoofddorp, vinden bestuur, schoolleider en ouders dat achterhaald. Samen met zes andere basisscholen experimenteert deze school met een flexibel rooster. De lessen beginnen getrapt, het verschil tussen lesweken en vakantieweken bestaat niet meer. Het logische gevolg is dat leraren elkaars lessen opvangen, er worden inhaallessen ingeroosterd, het klassenverband wordt doorbroken. De schoolleider juicht iets over maatwerk voor alle leerlingen. En dat alle leerkrachten uiteraard in staat geacht worden om gedifferentieerd te werken. Hij is wel zo eerlijk erbij te zeggen dat de flexibele lestijden de redding van zijn krimpende school zijn. Veel ouders vinden het ideaal. Een moeder vertelt enthousiast dat de tickets naar de Turkse vakantiebestemming buiten het seizoen een stuk goedkoper zijn.

Veel basisscholen worden al beheerst door een gevoel van onrust. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt hoeveel er in het programma gepropt wordt: de musical, schoolreisjes, sportdagen, voorleeswedstrijden, theaterbezoek, de schijf-van-vijf-week. Daar komen nu de flexibele roosters bij.
Als ik als leraar moest kiezen tussen de Sterrenschool en het Zuiderpark, dan wist ik het wel.