Speech bij Pauw en Witteman: Empor zum Licht!

Op naar het Licht. Dat is de titel die ik mijn speech meegeef. Dat lijkt te horen bij de sociaal-democratie, maar die heeft niet het alleenrecht op de traditie van Verheffing. Het is namelijk OOK de onderwijstraditie waarin IK geworteld ben. Zorgen dat de volgende generatie het beter krijgt dan wij. Dat is de traditie van mijn opa die zijn onderwijzersdiploma haalde op de kweekschool. Die werd toen de "universiteit van de kleine luiden" genoemd.

Ik koos er 36 jaar geleden voor om te gaan werken in het mbo in Rotterdam Zuid. En in diezelfde traditie heb ik generaties boekhouders en secretaresses opgeleid.

Eind jaren 80 hield dat op. Het onderwijs werd afgepakt van de leraren. De MANAGERS namen het over. De toverwoorden werden marktaandeel, groei en vastgoed (kijk naar al die spectaculaire ROC-gebouwen). Lesgeven was achterhaald, ik hoor het een 26-jarig doctorandusmeisje NOG zeggen tegen een zaal vol leraren. De leraar met een VERHAAL, zoals zij dat noemde, had geen toegevoegde waarde meer. Begrijpt u een beetje hoe kwetsend dat was voor mijn beroepstrots?

Onze leerlingpopulatie was intussen bijna helemaal allochtoon geworden. Veel achterstanden in taal en rekenen. Maar we waren geen LERAREN meer. We waren PROCESBEGELEIDERS die alleen mochten ingaan op de LEERVRAAG die spontaan bij de leerling zou opborrelen. We liepen rond in een zaal met 70 pc's, waar de leerlingen zelfstandig moesten werken.
M'n collega bedrijfsadministratie werd wanhopig, want z'n leerlingen kenden de boekhoudregels niet meer. Dus stiekem zocht hij met een groepje meiden een leslokaal op om daar met schoolbord en krijtje uit te leggen in welke volgorde de boekhoudregels moesten worden gehanteerd. In alle rust. Maar ineens vloog de deur open. Een woedende afdelingsmanager betrapte hem op lesgeven! Maar DAT was de bedoeling niet! Een beetje gaan lesgeven! Hoe haalde hij het in z'n hoofd!

Aan de ene kant stonden de bestuurder met hun dédain naar leraren en naar het vak. Aan de andere kant de leraren met hun gekwetste beroepseer. Het was door mijn VERONTWAARDIGING dat ik de politiek heb gezocht en gevonden. Via de LPF naar degene die voor mij de politieke erfgenaam van Pim Fortuyn is, Geert Wilders en de Partij voor de Vrijheid.

Ik begon met de titel: OP naar het Licht. Dit is mijn onderwijsdroom: het onderwijs dat weer haar kerntaak van emancipatie op zich neemt, van verlichting, van individuele vrijheid en verantwoordelijkheid, van gelijkwaardigheid van jongen en meisje, van hetero en homo, van gelovige en geloofsverlater. En wat harder nodig is dan ooit: lerarenopleidingen die leraren afleveren die zelfbewust in de westerse traditie staan, om DIE door te geven aan volgende generaties.
Want de traditie van het Avondland, dames en heren, heeft ons het allerbeste gebracht.

Dankuwel.